Daha önce deniz suyu yuttunuz mu? Tadı pek tuzlu oluyor dimi :) Neyse... Efenim Kadıköy'de arkadaşlarla ayrıldıktan sonra metrobüs mü? vapur mu? ikilemi arasında kaldım. Hangisiyle eve dönsem? Cazip gelen elbette vapur oldu... Kadıköy'de, Eminönü iskelesinden vapura bindim... Saniyelerle yetiştiğimi de eklemek isterim... Vapurumuz o eskimsi vapurlardan, sağı solu pek belli olmayanlar hani... Girdim bir koridordan önüme merdivenler çıktı, bende merdivenlerden çıktım. Anaa! üst kat, açık hava, üşüttürücü rüzgar...
Ne yapsam? Oturdum boş bulduğum yere, vapur daha hareket etmemişti. "Merdiven aralığında dursam iyi olur" dedim :) Orası da iyi esiyor he... Azıcık daha aşağıya indim. Hopbidiii... Zemin kattayız. Bir kaç kişi vardı. Öyle derinlere dalmış aşıklar gibi ufuklara doğru bakıyorlardı. Özendim açıkçası... "Ben de bakacağım" dedim ve bulduğum güzel bir köşeden dalgaların üstündeki, batan güneşin altındaki çizgiye baktım. Güzel...
Dalmışım abi öyle... Saç baş darmaduman olmuş, kulaklığın teki de düşmüş rüzgardan :) Zaten on dakikam geçmiş. Kapalı alana girsem on dakikada orada mı oyalanacağım... Olduğum yerde kaldım. Hafif titremeler falan geldi gitti...
Sonra dikkatimi çeken bi'şeyler oldu... Bu vapura binilen yerdeki korkulukların dibine 30-40 saniye aralıklarla insanlar gelip gidiyor. Sanki anlaşmışlar gibi. "Sıra sende Rıfkı abey" falan modundalar hani... Bende onlara göz diktim bakıyorum. Ne iştir? O sırada kulaklıktan gelen sesler "Sensiz saadet neymiş? Tatmadım bilemem ki" diyordu -ne alakaysa şimdi- Merak etmiştim orada nelerin olduğunu. Tutamadım kendimi. Tahminimce üç buçuk yada dört buçuk adım attım ve oraya ulaştım. "Sıra bende dayı" diyecektim de, demedim :) Rüzgar şiddetliydi, güneş ise arka tarafımıza dönmüştü yüzünü. Yere doğru bakınız efenim. Orada "Zıplayan dalgalar" göreceksiniz. Ne hoş...
Hasta olmak istemiyorsanız eğer o rüzgarda, 30 saniyeden fazla kalmayacaksınız demek ki, korkulukların dibinde. Bende sıramı ve zamanımı kullandıktan sonra eski yerime geçtim. Sıradaki parçanın adı "Redd - Mutlu Olmak İçin"di
Vapur Anıları... Kadıköy-Eminönü Saat 19:00 Vapuru :)
Ne yapsam? Oturdum boş bulduğum yere, vapur daha hareket etmemişti. "Merdiven aralığında dursam iyi olur" dedim :) Orası da iyi esiyor he... Azıcık daha aşağıya indim. Hopbidiii... Zemin kattayız. Bir kaç kişi vardı. Öyle derinlere dalmış aşıklar gibi ufuklara doğru bakıyorlardı. Özendim açıkçası... "Ben de bakacağım" dedim ve bulduğum güzel bir köşeden dalgaların üstündeki, batan güneşin altındaki çizgiye baktım. Güzel...
Dalmışım abi öyle... Saç baş darmaduman olmuş, kulaklığın teki de düşmüş rüzgardan :) Zaten on dakikam geçmiş. Kapalı alana girsem on dakikada orada mı oyalanacağım... Olduğum yerde kaldım. Hafif titremeler falan geldi gitti...
Sonra dikkatimi çeken bi'şeyler oldu... Bu vapura binilen yerdeki korkulukların dibine 30-40 saniye aralıklarla insanlar gelip gidiyor. Sanki anlaşmışlar gibi. "Sıra sende Rıfkı abey" falan modundalar hani... Bende onlara göz diktim bakıyorum. Ne iştir? O sırada kulaklıktan gelen sesler "Sensiz saadet neymiş? Tatmadım bilemem ki" diyordu -ne alakaysa şimdi- Merak etmiştim orada nelerin olduğunu. Tutamadım kendimi. Tahminimce üç buçuk yada dört buçuk adım attım ve oraya ulaştım. "Sıra bende dayı" diyecektim de, demedim :) Rüzgar şiddetliydi, güneş ise arka tarafımıza dönmüştü yüzünü. Yere doğru bakınız efenim. Orada "Zıplayan dalgalar" göreceksiniz. Ne hoş...
Hasta olmak istemiyorsanız eğer o rüzgarda, 30 saniyeden fazla kalmayacaksınız demek ki, korkulukların dibinde. Bende sıramı ve zamanımı kullandıktan sonra eski yerime geçtim. Sıradaki parçanın adı "Redd - Mutlu Olmak İçin"di
Vapur Anıları... Kadıköy-Eminönü Saat 19:00 Vapuru :)