Bir şeyler yazmaya başlarken hep zorlanırım. Onlardan birini yaşamaktayım şu an dahil. Sıkıntısını çektiğim bir hususla başladım bu sefer. Bu sıkıntı her ergen bireyin başına mutlaka gelmektedir. Benimde geldi -hatta yanımda duruyor- fakat ben diğerlerine göre bu konulara daha ağır yaklaşırım ve istediğimi de yapardım. Konumuzun ne olduğu belli olmuştur herhalde?
Birini sevmek güzel duygudur, hele ki karşılıklı bir sevgi söz konusu ise tadından yenmez. Başıma daha önce geldiğini düşünmüyorum bu tarz sevginin. Beni seven oldu, ben sevemedim, sevdiğimi düşündüğüm biri oldu, yanılmışım oysa. Bu kısacak olaylardan sonra bile kendime kocaman bir ders çıkartabildim ki sadece bu kadarla sınırlı da değil.
Şöyle kafanı kaldır bir çevrene baksana? Ne güzel dimi? Herkes birbirine aşık, sevgi çorbası kaynıyor kazanda(!) Görüyoruz hep birlikte "Senin için nokta nokta nokta yaparım, ederim" diyen tiplerden nefret eden biriyim ve onlar gibi olmaktan hep korktum, olmadığımı da düşünüyorum şu ana kadar. Umarım böyle devam eder çünkü başımda öyle bir bela var. Bela demek ne kadar doğru olur ki?
Özellikle şuna tam anlamıyla karşıydım "Sanal ortamda edinilen sevgili" nedir ki bu? İnternet üzerinden tanışılıyor sonrasında uygun bir mekan bulunduğunda iki tarafında isteğiyle cinsel birliktelik gerçekleşiyor. Bu benim midemi bulandırır. O tip birisi elbet olmam, irademe güveniyorum -olu mu olur- olursa da içkiyi fazla kaçırmış olabilirim :)
"Ayrılacağımı bile bile neden birlikte olayım ki?" böyle saçma salak bir felsefem var. Baya yıldır uyuyorum bu kuralıma. Gel zaman git zaman uygun birinin bulunması sonucu kırmayı düşündüğüm bu kuralı "hop dur olum nereye!" diye durdurdum. Çünkü sonuç kötü olacaksa.... Peki sonucun kötü olacağını nereden biliyorsun ki? Tabi haklısın sende. Denemeliyiz dimi?
Birisini tüm kusurlarıyla kabul etmek ne insancıl bir haldir. Bir ilişkide saygı, sevgi belirli bir yere kadar çıkartılır ve orada tutulmaya çalışılır. Eğer çıktığı noktadan gittikçe aşağıya iniyorsan sorunlar başlamış demektir. Daha bir sorunumuz yok çünkü tam anlamıyla bir şeye başlamış değiliz.
İlk günlerin suratında yarattığı o tarifsiz tipi (mutluluğu) herkes yaşamak ister dimi. Peki bu mutluluğun sürekli kalması da iyi olmaz mıydı? Her şey istediğin gibi gitsin istersin, ama gitmez böyle ufak bir yerde zincirin bir halkası kopar, geri dönemezsin ve orada bir aksaklık hep kalır.
Temeli sağlam bir ilişkinin tarifini yapabilecek olan var mı? Şu ana kadar kimse kimseye yalan söylemedi bu iyi bir temel olabilir mi? Sevdiğini söylerken ona tüm kabinle inanırken aklının diğer köşesinde "acaba ciddi miydi?" sorusu neden türer ki? Güzel şeyler neden bitmek zorunda? -Sanki kötü şeyler hiç bitmiyormuş gibi...
Sonsuz aşk nedir? Öyle bir şey var mıdır?
Birini sevmek güzel duygudur, hele ki karşılıklı bir sevgi söz konusu ise tadından yenmez. Başıma daha önce geldiğini düşünmüyorum bu tarz sevginin. Beni seven oldu, ben sevemedim, sevdiğimi düşündüğüm biri oldu, yanılmışım oysa. Bu kısacak olaylardan sonra bile kendime kocaman bir ders çıkartabildim ki sadece bu kadarla sınırlı da değil.
Şöyle kafanı kaldır bir çevrene baksana? Ne güzel dimi? Herkes birbirine aşık, sevgi çorbası kaynıyor kazanda(!) Görüyoruz hep birlikte "Senin için nokta nokta nokta yaparım, ederim" diyen tiplerden nefret eden biriyim ve onlar gibi olmaktan hep korktum, olmadığımı da düşünüyorum şu ana kadar. Umarım böyle devam eder çünkü başımda öyle bir bela var. Bela demek ne kadar doğru olur ki?
Özellikle şuna tam anlamıyla karşıydım "Sanal ortamda edinilen sevgili" nedir ki bu? İnternet üzerinden tanışılıyor sonrasında uygun bir mekan bulunduğunda iki tarafında isteğiyle cinsel birliktelik gerçekleşiyor. Bu benim midemi bulandırır. O tip birisi elbet olmam, irademe güveniyorum -olu mu olur- olursa da içkiyi fazla kaçırmış olabilirim :)
"Ayrılacağımı bile bile neden birlikte olayım ki?" böyle saçma salak bir felsefem var. Baya yıldır uyuyorum bu kuralıma. Gel zaman git zaman uygun birinin bulunması sonucu kırmayı düşündüğüm bu kuralı "hop dur olum nereye!" diye durdurdum. Çünkü sonuç kötü olacaksa.... Peki sonucun kötü olacağını nereden biliyorsun ki? Tabi haklısın sende. Denemeliyiz dimi?
Birisini tüm kusurlarıyla kabul etmek ne insancıl bir haldir. Bir ilişkide saygı, sevgi belirli bir yere kadar çıkartılır ve orada tutulmaya çalışılır. Eğer çıktığı noktadan gittikçe aşağıya iniyorsan sorunlar başlamış demektir. Daha bir sorunumuz yok çünkü tam anlamıyla bir şeye başlamış değiliz.
İlk günlerin suratında yarattığı o tarifsiz tipi (mutluluğu) herkes yaşamak ister dimi. Peki bu mutluluğun sürekli kalması da iyi olmaz mıydı? Her şey istediğin gibi gitsin istersin, ama gitmez böyle ufak bir yerde zincirin bir halkası kopar, geri dönemezsin ve orada bir aksaklık hep kalır.
Temeli sağlam bir ilişkinin tarifini yapabilecek olan var mı? Şu ana kadar kimse kimseye yalan söylemedi bu iyi bir temel olabilir mi? Sevdiğini söylerken ona tüm kabinle inanırken aklının diğer köşesinde "acaba ciddi miydi?" sorusu neden türer ki? Güzel şeyler neden bitmek zorunda? -Sanki kötü şeyler hiç bitmiyormuş gibi...
Sonsuz aşk nedir? Öyle bir şey var mıdır?