İnsanlara izin veriyoruz.Hayatlarımıza dokunuyorlar.Onlara gülümsüyoruz,sarılıyoruz,onlarla oturuyoruz,alışveriş yapıyor,öpüşüyoruz,onların ruhlarını yamıyoruz,onların ruhlarını yırtıyoruz,aynısı bize de oluyor tabi.Karınca çiftliğinde ne yapacağını bilemeyen salak böceklerden farkımız yok,ki bunun farkında değiliz;ahenkle yüzüyoruz,oynuyoruz,kollarına bacaklarına asılı kalıyor,yürek yükleri oluyoruz....Biz; normal insanlar,onlar,sadece onlar.
Normali bu olmalı değil mi aslında?Ama hiçbir zaman tüm kategorileri sayamazsın ki.Murphy sağolsun,hep biri unutulur.Osmanlı'nın başkentleri!Arada İznik'i unutursun.İzmir'in ilçeleri!Kuşadası İzmir'indi değil mi??Mustafa Amcanın ailesi!3 kişi!Yok!Yeni bir velet daha var onlarda!Sevdiğin adamlar! ???? Ulannn!!!!
Karadelik var gibi geliyor sanki zihnimde bir yerlerde.Herşey fazla çabuk silinip gidiyor.Neden birşeyi umursayamıyorum?İnsanları,olayları,hikayeleri,duyguları,acıları,sevinçleri hızlı giden bir arabanın camından izler gibiyim.İzi bile kalmıyor.Ama neden.Nasıl. Soru işareti,cevabı olan şeylerin sonuna konur.Bu benim mizacım galiba.Savaşmamam kabullenmem gereken tatlı mizacım.Doğuştan var olan nihilizmimi baskılamak adına iz bırakacak birşeyler arıyorum belki de.Fight Club'ta Durden'ın dediği gibi :"Yara izim olmadan ölmek istemiyorum." ama iyi ya da kötü herşeyi yutup hiçleştiren bir karadelikseniz,ne anlamı var ki?? Soru işareti varsa bir anlamı vardır herhalde.Ama tek kullanımlık gibiler.Bir var bir yok.Öyle ki varlığından şüphe edersin.Herşey fazla suni geliyor.
Yalnız olduğumu sanmıyorum.Orada bir yerlerde kesinlikle bunu okuduğunda sırıtanlar olacak.Ya da umursamayıp okumayacaklar,ben okumazdım,ama olur ha,bir istisna olursa diye konuşmalıyım onunla.Herşey tükeniyor.Yanımızdan öyle hızlı akıp gidiyorlar ki sadece silüetlerini görebiliyoruz değil mi?Sebep belki de güvensizliğimiz.Fazla hissizleştiğimizde gidip kendimize yeni bir yara izi bulmaya çalışıyoruz.Ama bu bile sürekli olmuyor,izi kalmıyor.Bir süre sonra kafamızı kaldırıp bakmaya bile tenezzül etmiyor,boşveriyoruz.Uçuyoruz ne güzel kamikaze!Uyuşuyoruz.Kendimizi haksız çıkarmak için bir iz daha...Ama baktığınızda eski izleri bile göremiyorsunuz;biliyorsunuz ki bu da kalmayacak.Gülüp kafanızı çeviriyorsunuz.Ve insanlar sizi umursamaya devam ediyor bir yerde.7 koca yıllık inatçı acılar çekiyor,rüzgar gibi geçiyor,iz bırakmaya çalışıyor ( ya da denemiyor bile) ve silinip gidiyorlar.Ama bu silinme mekanizması bile silinip gidiyor,bir yenisi geliyor...Sonra yenisi,yenisi,yenisi..Bir tadımlık.
Normali bu olmalı değil mi aslında?Ama hiçbir zaman tüm kategorileri sayamazsın ki.Murphy sağolsun,hep biri unutulur.Osmanlı'nın başkentleri!Arada İznik'i unutursun.İzmir'in ilçeleri!Kuşadası İzmir'indi değil mi??Mustafa Amcanın ailesi!3 kişi!Yok!Yeni bir velet daha var onlarda!Sevdiğin adamlar! ???? Ulannn!!!!
Karadelik var gibi geliyor sanki zihnimde bir yerlerde.Herşey fazla çabuk silinip gidiyor.Neden birşeyi umursayamıyorum?İnsanları,olayları,hikayeleri,duyguları,acıları,sevinçleri hızlı giden bir arabanın camından izler gibiyim.İzi bile kalmıyor.Ama neden.Nasıl. Soru işareti,cevabı olan şeylerin sonuna konur.Bu benim mizacım galiba.Savaşmamam kabullenmem gereken tatlı mizacım.Doğuştan var olan nihilizmimi baskılamak adına iz bırakacak birşeyler arıyorum belki de.Fight Club'ta Durden'ın dediği gibi :"Yara izim olmadan ölmek istemiyorum." ama iyi ya da kötü herşeyi yutup hiçleştiren bir karadelikseniz,ne anlamı var ki?? Soru işareti varsa bir anlamı vardır herhalde.Ama tek kullanımlık gibiler.Bir var bir yok.Öyle ki varlığından şüphe edersin.Herşey fazla suni geliyor.
Yalnız olduğumu sanmıyorum.Orada bir yerlerde kesinlikle bunu okuduğunda sırıtanlar olacak.Ya da umursamayıp okumayacaklar,ben okumazdım,ama olur ha,bir istisna olursa diye konuşmalıyım onunla.Herşey tükeniyor.Yanımızdan öyle hızlı akıp gidiyorlar ki sadece silüetlerini görebiliyoruz değil mi?Sebep belki de güvensizliğimiz.Fazla hissizleştiğimizde gidip kendimize yeni bir yara izi bulmaya çalışıyoruz.Ama bu bile sürekli olmuyor,izi kalmıyor.Bir süre sonra kafamızı kaldırıp bakmaya bile tenezzül etmiyor,boşveriyoruz.Uçuyoruz ne güzel kamikaze!Uyuşuyoruz.Kendimizi haksız çıkarmak için bir iz daha...Ama baktığınızda eski izleri bile göremiyorsunuz;biliyorsunuz ki bu da kalmayacak.Gülüp kafanızı çeviriyorsunuz.Ve insanlar sizi umursamaya devam ediyor bir yerde.7 koca yıllık inatçı acılar çekiyor,rüzgar gibi geçiyor,iz bırakmaya çalışıyor ( ya da denemiyor bile) ve silinip gidiyorlar.Ama bu silinme mekanizması bile silinip gidiyor,bir yenisi geliyor...Sonra yenisi,yenisi,yenisi..Bir tadımlık.