İnsanların hayattaki devamlılıklarını sağlamaları için maddi bir gelire ihtiyaçları vardır. Bunun içinde öncelikle yaşamını sürdürmesine azami şekilde katkıda bulunacak kadar maddi gelire sahip bir işe sahip olmasıdır. Belli bir işimiz olduktan sonra ise sosyal güvencemizin olmasına dikkat etmektir. Sosyal güvencemizin diğer adı ise, belli bir yıl çalışıp, o çalıştığımız yıllar içinde devlete ya da özel sigorta yapan şirketlere para ödemektir. Bunun karşılığında artık yaşında etkisi ile çalışamayacak duruma geldiğimizde emekli olup, emekli olmak için ödediğimiz tutarı taksit taksit geri almaktır.
İnsan yaşlandığını anlamak için aynaya bakmaz. Yaşlılıkla beraber gelen bazı hastalıklardan en az birine mustarip olduğunda ya da en küçük çocuğu evlendiğinde yaşlandığını kabul eder. Tüm bunların farkına vardığında ise aslında kendisi için geç kaldığının da farkına varmış olur. Çünkü farklı bir evreye adım atmış ve bunun farkında değildir. Hayatında birçok şeyin değişeceğini kestiremediğini söylemek doğru olabilir. Neden olarak ise: Hayatının büyük bir kısmını çalışarak ve varsa ailesine bakarak geçirmiştir. Tüm gayesi onların refahını sağlamaktır. Kendisini paslanmaz bir makine olduğunu zannediyor da olabilir elbette.
Sosyo-ekonomik anlamda iyi düzeyde yaşayan insanlar içinde durum daha farklı olabiliyor. Emekli olmalarına ihtiyaç yoktur, Tatil ya da daha farklı eylemlerde bulunmak için de yeteri kadar zamanları vardır. Hatta öyle ki, ölü bedenlerini rahat ettirmek için lüks mezarlıklar yaptırırlar ve hatta tabutun en iyi ağaçtan yapılmasına dikkat ederler. Kefen ceplerini de bankalardaki özel kasalarının anahtarlarının koyulmasını emrederler. İhtiyaç duyulabilir zira.
Ölümün erkeni ya da geçi olur mu bilmiyorum ama şu durum vicdanen beni rahatsız ediyor; Genç yaşta ölen çocukları, arkadaşları için üzüldükleri için kendilerinden geçerken bazıları, ,işte o bazıları yaşlı diyebileceğimiz insanların vefatından sonra o kadar da üzülmüyorlar. Söylemlerine göre: “Yeteri kadar yaşadı” ya da “Bu yaşa kadar iyi dayandı” gibi gereksiz cümleler kurabiliyorlar. İnsan elbette ölecektir, bu bir şekilde gerçekleşir. Peki, bu ölümlerden sonra hali hazırda olan planlar ertelenmeli midir?
Emeklilik dönemi: okula yeni başlayan öğrenci, üniversitede ilk senesini geçiren öğrenci, evlenen bir çift, ebeveyn olan bir çift için hayat ne kadar değişiyorsa bence o kadar önemli bir değişimdir. Birçok alışkanlıktan bir anda ayrılmak, yeni bir yaşam düzenine geçmek, bu süreci yalnız başınıza atlatmak ciddi anlamda bunalıma itebilir insanı. Emekli olduktan sonra yalnız yaşamaya o yaştan sonra alışmaya çalışmanız yani ayaklarınızın üstünde durabileceğinizi yakınlarınıza kanıtlamaya çalışmanız takdirlik durumdur. Gel görelim ki, dayanma gücümüzün o kadar da yüksek olduğunu düşünmemize rağmen aslında öyle değildir. Evde yeni biri yani bir hizmetçi ya da evlenen çocuğunuzu eşiyle yaşamak… Sizi rahatsız edebilir. O zaman bakım evlerini tercih etme ihtimaliniz doğar fakat o evlere sıcak bakmamız için hiçbir çaba gösterilmez.
Yaşlandığınızı anlamak için çok önemli bir faktördür emeklilik. Hayatınıza yapılan bir frenleme olarak da kabul edebiliriz bunu. Düşünmek için çokça vaktiniz olduğu için varsayımlarda dahi bulunmaya başlarsınız. Mesela birkaç yıl sonra öleceğinizi düşünmek gibi. Peki emekliliğim için bir plan yapsam bunu gerçekleştirme olasılığımı bilmemek, karanlıkta hiçbir şey görmeden yürümek gibi bir şey değil midir?