Çocuk Yaratıcıları

Ebeveyn olmadığım için konuya bir türlü giremedim. Birkaç gün önce henüz 14 aylık bir kız çocuğuyla zaman geçirdim. Sarı saçlı, renkli gözlü, 70 santim boyunda, tatlı bir şey kendisi. Adı Ecrin. Hay canını yidiğim :) Aslında çocukları severim ben fakat ağlamayanından olacak. Ağlayınca olmuyor, olmuyor birader, derken anne-baba olunca oluyormuş arkadaş. Bir ablam ya da küçük bir kız kardeşim olsun isterdim. Olmadı... Özellikle küçük kız çocuklarına ilgi duyuyorum, sevdikçe sevesim geliyor. Erkek çocukları da öyle. Onların kafasını yaşamak dahi istiyorum, ben çocukluk günlerimi hatırlamak istiyorum. 70 santimlik arkadaşı kucağıma aldığımda (ki çocukları kucağıma almaya korkarım, bir şey olacak diye) ilk baştaki tepkileri hoş değil yani; Yabancılıyor beni, ağlıyor falan. Yarım saat içinde alıştı bana, onunla oyunlar oynadık. Bana gelmeye başladı. O kadar da annesini aramıyordu yani. Yaklaşık 3-4 saat böyle vakit geçirdik. Zeki de bir şey kendisi. Telefonların kapağını çıkartabiliyor cambaz.


Anne olmak özellikle (yaşamadan bilinmez ama) çok değerli ya. Keza baba olmakta öyle. Hani çocuk sahibi olmaya kesinlikle karşı değilim ama o saflığı görünce çocuklarda "bu duyguları bende yaşamalıyım" diyor insan. Ben dedim. Ebeveyn olmak istedim bu yaşta; Oha çekim kendime, önce anne lazım gerek. Derken, ciddi ciddi düşünmeye bile başladım (çocuk sahibi değil be) bu ufak insanlarla daha çok zaman geçirmeye çalışacağım. Genelde soğuk dururum ama bundan sonra durmam herhalde. Onları anlamaya çalışmak çok zevkli. Belki bir gün baba olduğumda kendi çocuğumla ilgili bir şeyler yazabilirim. Umarım...