Ana içeriğe atla
Kış mevsimi odaya giren beyaz kelebeği izlemek gibi seni
uykuda öylece seyretmek. Sanki haran uyanıp gidecekmişsin tadını veriyorsun.
Tedirgin edici sessizliğine sadece kulak verebiliyorum, eğer dışarıdaki rüzgâr
fazla ses çıkartmazsa kalp atışlarını duyabiliyorum. Odanın loş lambalarına
saklanıyorum, biliyorum ki uyandığında ilk oraya bakacaksın, sen beni fark
etmeyeceksin ama göz göze geleceğiz. Tüm detayları hesaplamam gerekiyor. Bu
anın tekerrürü asırlar sonrasını bulabilir. Pamuk hissi veriyor yüzün, rüya
görüyor olmalısın. Tek kişilik tiyatro oyunu sanki provadasın yine teksin ve
sadece bir izleyicin var sen onun farkında yine değilsin. O kadar doğal ki…
Çığlık çığlığa kalıyorsun “seni seviyorum” demek hiç bu kadar güzel gelmiyordu
kalbe. Rüya bitiyor… Gözlerini açmak üzeresin, pencere camının buğusuna not
bıraktım, buhar uçmadan okursun umarım,
“Bu sefer de yaşa…”